Martinique Visser
Trainer
“Connecting the dots”
Scrapper from the start
Het is duidelijk dat ik geen logisch loopbaanpad gekozen heb, ik ben een *scrapper in hart en nieren… tenminste zo lijkt het. Als kind – enig kind – speelde ik twee soorten spelletjes: bedrijfje (met telefoon, oude bankboekjes van mijn moeder en een rekenmachine met bon) of theatertje (met hoeden, verkleedkleren en doeken werden complete filmscenario’s nagebouwd). Beide spelletjes even dierbaar, en even consistent.
Na mijn VWO-examen besloot ik in Leiden Engels te gaan studeren, en na een jaar toch maar Nederlands … want eigenlijk wist ik niet echt wat ik moest gaan doen, en ik was goed in mijn talen dus het leek een veilige keuze. Docent wilde ik echter niet worden, het bedrijfsleven vond ik een veel interessantere keuze (al had ik geen idee wat ik daar moest gaan doen). Na drie jaar begon het te kriebelen. Ik heb mijn hele jeugd intensief muziek gemaakt (blokfluit, cello, zang) en ik miste het creatieve naast het droge leren. Auditie gedaan bij de zangafdeling van het conservatorium in Den Haag en aangenomen. De twee jaar die volgden waren één grote uitdaging. Een universitaire studie combineren met een HBO-opleiding bleek too much too handle – dus besloot ik te stoppen met Nederlands (met de gedachte om het later af te maken…).
Focus is belangrijker dan talent
Het Koninklijk Conservatorium is een prachtige opleiding – de beste docenten gecombineerd met de meest getalenteerde maar vooral de meest ambitieuze leerlingen. Een smeltkroes van potentie, vastberadenheid, gedrevenheid maar ook van afgunst en jaloezie. Elk jaar kon het over zijn voor jou… en daar was je je het hele jaar bewust van.
Een fantastische opleiding, maar ook een zware opleiding – niet de meest getalenteerde had de beste kaarten, maar diegene met de scherpste focus. Al tijdens het eerste (!) jaar realiseerde ik me dat ik het lesgeven me meer voldoening gaf dan het zingen zelf – terwijl dat lesgeven toch echt gezien werd als bijvangst (op een opleiding waar iedereen naar het Scala van Milaan wil). Na 7 jaar ben ik met lof geslaagd voor mijn docentendiploma, en met een mooie ruimvoldoende voor het zanggedeelte. Het vervolg voor mij was duidelijk – het verder uitbouwen van mijn (tijdens mijn studie) opgebouwde overvolle lespraktijk was mijn volgende stap, en niet het najagen van een concertcarrière.
Van lesgeven naar trainen
Na 1 jaar alleen met mijn lespraktijk bezig te zijn geweest – inmiddels had ik meer dan 30 leerlingen – bleek alleen het lesgeven toch niet genoeg uitdaging te geven (het was ook best wel eenzaam). Ik werd aangenomen bij Matchcare als redacteur van de beroepentabel (toch weer die studie Nederlands dus).
Binnen Matchcare – waar eigenlijk altijd ruimte is geweest voor het ontwikkelen van persoonlijke ambities en passies – ben ik vervolgens van functie naar functie gegaan, om uiteindelijk te eindigen bij het geven van trainingen. In het begin met name de trainingen in sollicitatievaardigheden en social media – maar sinds een collega mij erop wees dat het combineren van mijn zangstudie en presentatietechniek misschien toch wel een leuke toevoeging zou zijn, ben ik mij vooral gaan toeleggen op het geven van trainingen in presentatie- en performancetechnieken, personal impact en public speaking. De training ‘Pitchen als Obama’ is hier het resultaat van, een training die we inmiddels als meer dan 100x gegeven hebben en die al twee jaar onverminderd populair blijft.
Connecting the dots
Hoe kijk ik terug op de eerste fase van mijn – misschien toch wel wat – onlogische carrière? Ik noem het altijd maar connecting the dots. Jarenlang heb ik twijfels gehad over mijn conservatoriumtijd – lesgeven was écht belangrijker voor me dan zingen, is dat wel ok? – en ook over het op een jaar na niet afronden van mijn studie Nederlands (nog steeds spijt van overigens…). Het geven en schrijven van trainingen, het formuleren van trainingsmethodieken, het praten met trainers over trainingen; het geeft me allemaal zoveel energie en voldoening. En het doorgeven van performancevaardigheden… wat kan ik zeggen, dat is gewoon het leukste dat er is. Ik werk in het bedrijfsleven aan het verbeteren werknemersvaardigheden en sollicitatieskills, maar ook aan het vergroten van impact, presentatie- en spreektechnieken voor managers en professionals. Uiteindelijk is alles bij elkaar gekomen, ik doe precies datgene wat me als kind het meest plezier gaf: connecting the dots to the max…
*Scrapper: iemand met een onlogisch opgebouwd cv. Quote: Deze professionals gedijen juist het best in een continu veranderende werkomgeving. Ze kunnen als geen ander volharding tonen in het bereiken van een doel, linksom of rechtsom. Zoals Regina Hartely het mooi verwoordt: ‘Choose the underestimated contender, whose secret weapons are passion and purpose.‘ (Jeroen Moerenhout: “Waarom de beste kandidaat zelden het perfecte CV heeft” In: Werf&, 26 februari 2016)
Beste Martinique,
reuze bedankt voor je aardige reactie gisteren naar aanleiding van mijn voorleesbeurt bij “Ons Raadhuis”!
Als oud-lerares klassieke talen ben ik niet gewend om complimentjes te krijgen: je deed gewoon je werk en als de kinderen tevreden waren moest je dat als bevestiging beschouwen. Troost, bezinning en bevestiging vond ik (o.a.) bij de oude Grieken ( Homeros, mijn persoonlijke therapeut!) en latere grote schrijvers.
Maar nu ik de vierde leeftijd in ben gestapt geniet ik driedubbel van een feedback als de jouwe.
Je verhaal op deze website is mooi, tot mijn vreugde herken ik de diversiteit in je leven. Mijn dochters (alle drie in de vijftig) hebben vergelijkbare ontdekkingstochten achter de rug.
Ik wens je veel succes in je werk en je persoonlijk leven. Wie weet komen we elkaar nog eens tegen!
Hartelijke groet,
Bea