Karin Gibcus
Co-active coach
Op ontdekkingstocht …
Etappe 1: voorbereiden op maatschappelijk succes (1986 -2000)
Vanuit mijn opvoeding in de economisch onzekere jaren ’70 en ’80 was de kans op maatschappelijk succes een belangrijke factor bij mijn studiekeuze. Reisleider en antropoloog vielen af, het werd Sociologie. Tijdens mijn studie Sociologie, die ik aanvulde met antropologische keuzevakken, was het boek ‘Images of Organizations’ van Gareth Morgan een openbaring: organisaties zijn antropologische eenheden!
En dus werd mijn specialisatie Organisatiesociologie en studeerde ik af met een onderzoek naar de invloed van cultuur op organisatieveranderingsprocessen. Hoe groot was mijn frustratie en later verrassing toen bleek dat bij een reorganisatieproces niet de theorie maar de organisatie-adviseur de bepalende factor was voor succes.
Na mijn afstudeeronderzoek was er de volgende rotonde op mijn route: organisatieadviseur worden op mijn 21e was ‘not done’: wie was ik om ervaren directeuren uit te leggen hoe het werkte? Promoveren, zoals mijn begeleider voorstelde, leek me te eentonig en langdurig. Uiteindelijk werd het de multidisciplinaire studie Milieukunde. Een inspirerende en verhelderende studie met studenten uit heel verschillende studierichtingen die allen in vier jaar een totaal verschillende kijk op de wereld en haar problemen hadden ontwikkeld. Ook hier koos ik voor een afstudeeronderzoek rondom een organisatieveranderingsproces met een culturele component: het invoeren van een bedrijfsintern milieuzorgsysteem. (lees: kritisch kijken naar de mogelijkheden om de afvalstroom te verkleinen en mogelijkheden om afval her te gebruiken).
Na mijn studie koos ik voor een functie als medewerker Milieueffect Rapportage (MER) aan de TU Delft. Niet omdat mijn hart lag bij het maken van een MER maar omdat de TU Delft voorop liep op het gebied van milieubeleid. Een verstandige keuze dus.. En het werkte. Ik werd opgenomen in het traineeprogramma en was mijn volgende rol ‘Arbo-milieuadviseur aan de faculteit Luchtvaart en Ruimtevaarttechniek met een aantal uitdagende en een aantal minder uitdagende projecten. Deze functie maakte mij duidelijk dat ik mensen en hun bijzonderheden veel interessanter en uitdagender vond dan de veelal technische vaardigheden die het vak Arbo-milieu-adviseur vraagt. Ik verlegde mijn route richting P&O functies binnen de TU Delft en werd na mijn traineeschap Beleidsmedewerker P&O binnen de Staf College van Bestuur.
Etappe 2: maatschappelijk succes (2000-2011)
De behoefte aan ‘meer voeten in de klei’ en meer contact met mensen op de werkvloer leidde me naar de functie Manager HR Divisie Zuid bij cateraar Sodexo, met bijbehorende Audi A3 van de zaak. Hoewel de overstap van fiets naar file voor mij voelde als een achteruitgang, had ik het in de ogen van anderen nu echt gemaakt.
In 2003 hebben we ons authentieke jaren ‘30 huis in de binnenstad van Delft en daarmee de drukke en overvolle Randstad verruild voor een even authentiek (lees: te verbouwen) boerderij in het mooie en natuurlijke buitengebied van Ommen. Een verademing van stilte, ruimte, contact met de natuur en met mezelf. Vanuit hier vond ik een baan als Manager Personeel, Organisatie en Opleidingen in de zorg, bij Neijenborch. De visie op zorg, de intrinsieke betrokkenheid van de medewerkers en de manier van samenwerken met medewerkers van allerlei afdelingen waren een even grote verademing. De kleurrijke verzameling vervoersmiddelen op de parkeerplaats was een mooie weerspiegeling van de manier waarop iedereen zichzelf kon zijn. In de jaren bij Neijenborch hebben we met een heel klein clubje mensen met veel plezier enorm veel en mooi (organisatieveranderings-)werk kunnen verzetten. Na de fusie tot Livio ontstond een nieuwe cultuur en deze paste minder goed bij mij en bij mijn veranderende persoonlijke omstandigheden waarin kinderopvang ineens een logistieke uitdaging was.
De overstap naar Manager Vaktechnisch Opleiden bij Electrabel, binnen de energiesector was een hele grote. Zowel inhoudelijk, in financiële mogelijkheden (‘speelruimte’) als in cultuur. Door de beperkte impact van personeelskosten op het totale budget, was hier enorm veel ruimte voor innovatie op het gebied van HR en opleidingen. Een snoepwinkel voor een bouwer als ik. De terugkeer in een technische mannenwereld en de gezamenlijke ontdekkingsreis door het land van simulatoren, e-learning en Leermanagamentsystemen met iedere keer nieuwe ontdekkingen en resultaten gaven enorm veel energie. Wat waren we ook hier een mooi team.
Etappe 3: voetangels en fysiek protest (2011-2012)
In 2011 was alles wat er te verkennen en op te bouwen was, grotendeels klaar. De paden raakten wat uitgesleten. Hoewel ik nog steeds veel leuke dingen deed en blij was met mijn baan, ontdekte ik dat ik steeds vaker moe was. ’s Avonds, maar ook ’s ochtends bij het binnenkomen in het gebouw was mijn eerste route richting de koffie. ‘Even wakker worden’.
Achteraf zie ik dat ik in deze periode nog niet in staat was naar de signalen van mijn lijf te luisteren en letterlijk over mijn grenzen ging. Ik was vaak verkouden, had moeite met opstaan en langdurig keelklachten waardoor praten lastig was. Ziekmelden was geen optie: niet aanstellen en doorgaan de enige route die ik kende.
Toen ik na een vakantie echt ziek was, was dat zelfs voor mij een signaal dat er iets moest veranderen en een verhaal van een vriendin over Innerlijk Kindwerk raakte me misschien mede daardoor. Hoewel ik pukkels kreeg van de term wist ik ergens, op één of andere manier, dat dit was wat ik zocht. En met het basisweekend in 2012 startte etappe 4.
Etappe 4: doordringen tot de kern (2012-2017)
In het basisweekend Innerlijk Kind werd ik voor het eerst aangesproken op een andere vorm van weten. Niet het hoofd met al zijn slimme argumenten maar het lijf en alle fysieke signalen werden aangesproken en kregen de ruimte. Na dat weekend wist ik dat deze vorm van weten en werken bij mij paste en ben ik ook de tweejarige opleiding gaan doen. Wat wil ik? Wie ben ik? En wat zit daaronder, daarachter, daar nog voor? Na twee jaar worstelen door een oerwoud met stevige doornen, verhelderende inzichten en prachtige open plekken wist ik dat ik mezelf na de volgende reorganisatie bij inmiddels GDF SUEZ niet zou laten terugkeren als Manager Vaktechnisch Opleiden. Ik wilde niet langer werken met wat moest en hoorde, maar met de sterktes en talenten van mensen. Ik had inmiddels meer dan genoeg bewijzen dat het werken met talenten en intrinsieke motivatie de beste resultaten en de mooiste mensen oplevert.
Uiteindelijk heb ik in 2014 letterlijk mijn eigen ontdekkingstocht gestart: ik heb afscheid genomen van werken in loondienst en ben gestart als zelfstandig coach en organisatieadviseur. De ontdekkingstocht liet me ervaren welke keuzes ik belangrijk vond, welke bijdrage ik wil leveren in mijn leven en op welke manier. Welke rol wil ik geld en mijn privé-situatie daarin laten spelen? Met wie wil ik samenwerken en waarom? Bij dit alles hielp de professionele coachopleiding ‘Co-Active Coaching’ die ik was gestart omdat professioneel coachen toch echt iets anders is dan coachend leidinggeven. De uitgangspunten van deze opleiding maken dat de opleiding ook heel reflecterend werkte op mijn eigen ontdekkingstocht.
Zo kwam ik ook in contact met MyQuest. Een organisatie die volwassenen en jongeren begeleidt op leiderschapstrajecten waarin zij hun sterktes leren kennen en ontdekken hoe zij deze kunnen inzetten voor een leven dat beter bij hen past. Een organisatie en een manier van werken die zo goed past bij wat ik heb ontdekt als mijn kern, dat samenwerken met deze organisatie voelt als thuiskomen.
Ik heb het idee dat ik nu heel dicht in de buurt ben van waar het voor mij om draait, wat voor mij belangrijk is en wat mij energie geeft. En dat ik gelukkig nooit uitgereisd, uitontdekt en uitgeleerd zal zijn.
Etappe 5: op reis met mezelf (2017-
Met dat idee heb ik ook het vertrouwen en innerlijk weten dat ik mijn route heb gevonden. Er zijn altijd nadelen en voordelen: het hoofd heeft altijd argumenten. Regelmatig komen er uitdagingen of vragen op mijn pad die werken als een volgende rotonde. Ik ervaar het als heel rustgevend om te weten dat ik bij iedere rotonde kan vertrouwen op mijn innerlijk kompas, de fysieke reacties van onrust, weerstand of juist flow en energie om de juiste afslag te kunnen kiezen, en het vervolg dan met verstand te kunnen vormgeven.
En waar het me brengt? Waar de reis heen leidt? Dat (eind)doel is niet relevant zolang ik kan werken vanuit mijn sterktes en flow: Voor en met mensen aan hun ontdekkingsreis, hun geluk, hun duurzame inzetbaarheid in deze steeds sneller veranderende wereld.
